Gedicht: Sinnewaan
Alleen, sta ik, in de koude, grauwe motregende wereld. de voeten in gympen, verborgen wiebeltenend, hoor ik de koude roep in de verte. Hier beleef ik, het besef van verloren zijn, vergeten ziel. Grote ogen staren me aan, kringen vloeien door mijn blikveld. Ik blijf hier staan! Ik blijf hier staan! De roep voel ik, maar hoor ik niet. Ik wil, niet. Heen en weer ga ik nu, links, rechts. Koude nek, natte capuchon. Een greep aan mijn linker bovenarm. Kom! Kom nou, Heen en weer, heen en weer Laat me. Punt, punt van mijn schoen. Een koude rilling, Gaap, hijgen doet vermisten. "Kom nou! Je kan niet blijven staan!" Mijn ogen zijn toe, warmte alom. Rust aan de ogen door het zwart van de leden. Hummmm, Hummmm, mmmm, neuriën. Alles wordt stil, en donker, en rustig, vredig..., heen...en....weer. (c) M. Justus, 10-10-2020.